Έρχεσαι και φεύγεις σαν όνειρο...

Είχα έναν μήνα να σε δω. Έναν μήνα που χάρη στην υπόλοιπη καθημερινότητα δεν τον κατάλαβα πώς πέρασε. Κατάλαβα όμως την έλλειψη μέσα μου... Ένας μήνας μισογεμάτος και μισοάδειος.

Δώσαμε ραντεβού σε μια ουδέτερη πόλη, που βολεύει και τους δυο. Ραντεβού στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου... Για να καλύψουμε πώς και πώς την έλλειψη μηνών και μηνών. Στιγμές εκτόνωσης, έντασης, τρυφερές, βλέμματα και λόγια που δεν είπαμε τόσον καιρό... Να θες να αγγίξεις κάθε σπιθαμή, να νιώσεις κάθε χιλιοστό, να μυρίσεις αυτήν την πολυαγαπημένη, μεθυστική μυρωδιά, που δεν θες να φύγει από πάνω σου ξανά...  Και πόσα ακόμα που δεν προλάβαμε να πούμε και να κάνουμε...

Είναι στιγμές που νιώθω πως μια ζωή δεν φτάνει για μας. Πώς να αντέξω να χωρέσω τον μήνα που πέρασε σε μια και μόνη μέρα; Είναι στιγμές που δεν αρκεί το να είσαι εδώ, γιατί ξέρω πως είναι για λίγο. Δεν αρκεί τίποτα πέρα από το να φάει ο ένας τον άλλον, για να κρατήσει άρωμα, γεύση, πόνο, μνήμες και δύναμη για τον επόμενο μήνα... Να μην μείνει σάρκα, να μην μείνει τίποτα... Να αιωρούμαστε μόνο σαν αισθήσεις...

Και μετά να φύγεις... Ή να φύγω... Και να σκέφτομαι αν πρόλαβα να το ζήσω ή αν ονειρεύτηκα... Ξύπνια ξανά στο τώρα, πίσω στη γη και στην πραγματικότητα. Να ετοιμαστώ, να βγω με φίλους, να γελάσω, να γεμίσω τις μέρες μου και να αναρωτιέμαι ποια ζωή ζω. Τις στιγμές που σε έχω εδώ ή όλες αυτές τις μέρες που είμαστε χώρια...

Έρχεσαι και φεύγεις σαν όνειρο... Κι εγώ ξυπνάω μεθυσμένη. Πού είμαι ξανά;

Δ.