Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού…

Έχει πολύ καιρό που έκατσα και έγραψα το παρακάτω κείμενο. Σε πρώτη φάση δεν ήθελα να δώσω προσωπική χροιά εδώ μέσα. Αλλά απ' την άλλη γνωρίζω πολύ καλά πως το "μόνιμο προσωρινό" δεν είναι προσόν δικό μου! Έτσι πήρα την απόφαση να το ανεβάσω. Άλλωστε, ασυναρτησίες δηλώσαμε εξαρχής ότι θα γράφουμε...! :) 

Παντού και πουθενά, λοιπόν...

Το να είσαι παντού και πουθενά έχει τα καλά του. Αλλά όχι μόνο αυτά... Μια βαλίτσα όλη μας η ζωή. Μια βαλίτσα ρούχα, πιστεύω, θέλω, προσδοκίες, απογοητεύσεις, ακυρώσεις, χαρές, λύπες, νοσταλγίες. Κυρίως νοσταλγίες… 

Νοσταλγείς το πού ήσουν πρόπερσι, με ποιους ήσουν πέρσι και ξέρεις πως του χρόνου θα νοσταλγείς κάτι από φέτος. Προσωρινή ζωή, με προσωρινά πρόσωπα, προσωρινή δουλειά, προσωρινή παρέα, προσωρινή μοναξιά, προσωρινή προσαρμογή, προσωρινή εγώ… 

Μόνιμη βαλίτσα και μόνιμα πακέτα, μόνιμες αναμνήσεις των προσωρινών ζωών… Μια Οδύσσεια χωρίς συγκεκριμένη Ιθάκη! Βασικά ζεις το ταξίδι και δεν ξέρεις και που έχεις πια στόχο να πας. Μπερδεύονται τα προσωρινά με τα μόνιμα πιστεύω και θέλω στο μυαλό σου και ζεις το χάος σου, όπως εσύ θέλεις να το βιώσεις. 

Ένα είναι σίγουρο: «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»… και η ζωή συνεχίζεται…! Με ασυνάρτητες σκέψεις σε ασυνάρτητες στιγμές! 

Δ.