Γελαστοί άνθρωποι

Λένε πως όσοι γελάνε πολύ, πονάνε και πολύ... Έχουν κλάψει πολύ... έχουν φοβηθεί πολύ... έχουν λυπηθεί πολύ... Τα νιώθουν όλα στο πολύ.

Το γέλιο να το σέβεσαι... έχει περάσει από θάλασσες δακρύων...

Χρειάζεται αντίβαρο η θλίψη. Ισχυρή δόση γέλιου. Ισχυρή δόση ξεγνοιασιάς. Ισχυρή δόση ευτυχίας. Γι' αυτό όσοι έχουν περάσει κάτι δύσκολο χαίρονται με το μικρό και το γιορτάζουν σε κάθε ευκαιρία. Η μιζέρια είναι η φίλη της μετριότητας. Μέτρια συναισθήματα, μέτριες στιγμές, μέτρια ζωή. Δεν πάνε τα μέτρια σε αυτούς που πονάνε. Χρειάζονται ή λάδι στη φωτιά ή βουτιά στη θάλασσα. Ή κόλαση ή παράδεισος. Ή όλα ή τίποτα.

Και ο παράδεισος είναι γιορτή, πλατύ χαμόγελο και δυνατό γέλιο... για το μικρό, το απλό, το δεδομένο που συνεχίζει και σήμερα να είναι δεδομένο.

Και η κόλαση είναι φωτιά που κανένα δάκρυ δεν την σβήνει.

Και αυτοί περνάνε πότε εδώ και πότε εκεί, πάντα στο πολύ... πάντα στα άκρα... πάντα στο όλα ή τίποτα. Γέλιο ή κλάμα... μόνο στο πολύ. Γιατί ξέρουν την αξία και των δύο. Γιατί δεν μπορούν το λίγο, το περίπου, το ίσως...

Γέλιο ή κλάμα... Όλα ή τίποτα... Τώρα ή ποτέ...

Δ.