Κυκλοθυμία

Τα βράδια είναι πάντα πιο δύσκολα...

Τη μέρα θα πιεις τον καφέ σου, θα κάνεις καμιά δουλειά, θα μαγειρέψεις, θα δεις φίλους, θα χαζολογήσεις. Θα περάσει η ώρα σου τη μέρα. Και μόνο το φως του ήλιου σε γεμίζει προσμονές, αισιοδοξία, κέφι.

Το βράδυ ο ήλιος χάνεται και μένεις εσύ και οι σκέψεις σου... Δεν έχεις δουλειές να κάνεις τη νύχτα. Η εργασιοθεραπεία παίρνει τέλος. Ξεκινάει ο μαζοχισμός! Θα βάλεις τα καταθλιπτικά σου τα τραγούδια, θα χαμηλώσεις και τα φώτα και θα αφεθείς να λιώσεις.

Δε λέω, έχει τη χάρη της και η κατάθλιψη! Φυσικά δεν μιλάω για την διαγνωσμένη... Αλλά γι' αυτήν που την πιάνεις και την αφήνεις κατά το δοκούν. Αυτή που σου χτυπάει την πόρτα αναλόγως τις σκέψεις σου και εσύ την αφήνεις να περάσει. Μέχρι να ξημερώσει! Πάντα ως το πρωί... Μετά η μέρα είναι δική σου και έχεις αποφασίσει να την ζήσεις όπως θέλεις εσύ! Τις νύχτες όμως αν τις αμέλησες θα σε καταδιώκουν... Έτσι πάνε αυτά. 

Κάτι τέτοιες νύχτες λοιπόν, θα ήθελα να έχω κι ένα τζάκι εδώ που βρίσκομαι. Να κάθομαι στη ζεστασιά του, με τη μουσικούλα μου, την κουβερτούλα μου, κανένα τσιγάρο πού και πού, να ηρεμώ και να βουλιάζω. Ως το πρωί. Κάνοντας σχέδια για το πρωί, για το φως, για το καλοκαίρι... Το πρωί είναι δικό μου! Έχει ήλιο! Κι εγώ λατρεύω τον ήλιο...! Λατρεύω την αισιοδοξία που μου δημιουργεί με μια ηλιαχτίδα του! Και βιάζομαι τόσο πολύ να έρθει η άνοιξη, να μας λούσει το φως και να μεγαλώσει η μέρα... Να μικρύνουν οι καταθλιπτικές νύχτες. Να μην έχω ανάγκη κανένα τζάκι και καμιά μουσική. Μόνο το άρωμα των λουλουδιών και ο ήλιος αρκούν. Και μετά σιγά σιγά όλα γίνονται! :) 

Δ.