Ποίηση

  

Ποίηση

  21 Μαρτίου σήμερα,Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης λέει, συμπίπτει με την εαρινή ισημερία και την επίσημη έναρξη της άνοιξης. 

  Ο ραδιοφωνικός σταθμός που ακούω καθημερινά ήταν η αφορμή να συντάξω αυτό το άρθρο, μιας και καθόλη τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε, τα "σποτάκια" που έπαιζαν ανάμεσα από τα τραγούδια του, αναφέρονταν συνεχώς στο αφιέρωμα στη μελοποιημένη ποίηση, που θα γινόταν το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε.

  Έχοντας πιο πολύ μια επιφανειακή σχέση με την ποίηση, με την έννοια ότι δεν έχω εμβαθύνει στο έργο και τη ζωή πολλών ποιητών και όντας απλώς αναγνώστης λοιπόν, οδηγήθηκα αρχικά στο διαδίκτυο για κάποιες πληροφορίες. 

  Αυτή μου η επίσκεψη με έφερε μπροστά σε ένα πλήθος Ελλήνων ποιητών. Άλλων πιο γνωστών και βραβευμένων και άλλων λιγότερο διάσημων. Ο καθένας τους επηρεασμένος από την εποχή του, την ιστορία και τα γεγονότα ζωής του, οδηγήθηκε σ' αυτή την ανάγκη της έκφρασης μέσω της ποίησης που δημιούργησε. Άλλοι αναγνωρίστηκαν εν ζωή και άλλοι μετά θάνατον. Άλλοι νεότεροι και άλλοι μιας περασμένης εποχής. Ωστόσο, ο καθένας τους άφησε το στίγμα του στην πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Οι στίχοι τους είναι εδώ, ταξιδεύουν στο χρόνο και στις νεότερες γενιές, προσπαθούν να βρουν πρόσφορο έδαφος και να αποκωδικοποιηθούν από τον εκάστοτε αναγνώστη με ένα διαφορετικό τρόπο. Καθώς πολλές φορές η ποίηση είναι κάτι περισσότερο από το προφανές..

  Η επιλογή των ποιητών και των αποσπασμάτων που ακολουθούν είναι ενδεικτική.

                                                                                                                                            Σ. 

Γιώργος Σεφέρης (13/3/1900 - 20/9/1971)

"Μας έλεγαν, θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε... και βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα."

"Σου είπα ένα σωρό πράγματα

αλλά εκείνο που ήθελα να πω

και με έκανε να μουντζουρώσω 

τόσο χαρτί, δεν το είπα.

Είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη."

"Ήταν ωραία τα μάτια σου,

αλλά δεν ήξερες που να κοιτάξεις."

"Λυπούμαι που άφησα να περάσει 

ένα πλατύ ποτάμι ανάμεσα από τα δάχτυλα μου

χωρίς να πιω μια στάλα."

"Με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος, 

πήραμε τη ζωή μας λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή."

"Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις 

πολύ ταχτικά πολύ σιωπηλά,

πολύ σοφά."

"Φοβάμαι τους έρωτες δίχως μέλλον 

και το μέλλον δίχως έρωτες."

"Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι 

που έχω."

"Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τόλμησαν 

να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία.

Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη,

πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη."

"Να νοσταλγείς τον τόπο σου

ζώντας στον τόπο σου,

τίποτα δεν είναι πιο πικρό."

Οδυσσέας Ελύτης (2/11/1911 - 18/3/1996)

"Και τα όνειρα, μια μέρα θα πάρουν εκδίκηση."

"Ώσπου τέλος ένιωσα

κι ας πα να μ' έλεγαν τρελό

ότι από ένα τίποτα

γίνεται ο παράδεισος."

" Η καθημερινότητα είναι σκληρή 

και ο χρόνος δεν σταματά ποτέ.

Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα Καταφύγιο."

"Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα,

στο τέλος θα δεις να σου απομένουν 

μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.

Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις."

"Να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό

και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα

κι όταν ουρανός δεν υπάρχει."

"Όσο κι αν κανείς προσέχει,

όσο κι αν κανείς κυνηγά,

πάντα, πάντα θα 'ναι αργά.

Δεύτερη ζωή ΔΕΝ έχει."

"Τα τρία Τ της επιτυχίας:

Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη."

"Να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,

την καλή υγεία, δύο φίλους και μια αγάπη."

"Είναι η βαρβαρότητα. Την βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωση του."

"Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί, 

απαράλλαχτο εσύ, κι ένα σπίτι στη θάλασσα."

"Δε γνωρίζω το χρώμα της προσμονής 

μόνο τη γεύση της.

Δεν κράτησα ποτέ την απόλυτη ευτυχία 

ξέρω πως την άγγιξα."

"Θέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!"

"Τόσο το θέρος,

τόσα τα πουλιά και 

σε μέγα βάθος 

η πάντων και πασών 

Ελληνίς η θάλασσα."

"Το -κενό- υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του."

"Για να πατάς στέρεα στη γη,

πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη."

"Αλλά κάτεχε ότι μονάχα 

'κείνος που παλεύει

το σκοτάδι μέσα του

θα 'χει μεθαύριο μερτικό

δικό του στον ήλιο."

"Από 'μας θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα.

Από 'μας θα εξαρτηθεί ο παράδεισος ή η κόλαση

που θα χτίσουμε.

Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας."

"Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα

και με τα πιο μικρά.

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών .

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.

Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.

[...]

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.

Που ξέρω ν'ανακαλυπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.

Μου φτάνει που μ'αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι πολύ...

Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.

Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.

Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.

Που μπορώ να κλαίω ακόμα.

Και που τραγουδάω..μερικές φορές..

Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.

Και ευωδιές που με γοητεύουν."

Γιάννης Ρίτσος (1/5/1909 - 11/11/1990)

"Αυτά που χάθηκαν.

Αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις.

Αυτά που τα 'χες και δεν τα έδωσες,

κλάφτα."

"Στον έρωτα, στη δόξα και στο θάνατο μόνοι πορευόμαστε."

"Όλοι μιλάνε και καθένας ακούει 

μονάχα τη δική του φωνή."

"Άφησέ με να μείνω σε μια γωνιά της ευτυχίας σου."

"Είναι άνοιξη πια,

δε χωράει η πίκρα μέσα στο φως."

"Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,

και 'συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες  με πολλά

διάπλατα παράθυρα,

και 'συ να λείπεις.."

"Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας

και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε."

Κ.Π Καβάφης (29/4/1863 - 29/4/1933)

"Πάντα στο νου σου να 'χεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

 Κι αν πτωχική την βρεις, 

η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες,

με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες 

οι Ιθάκες τι σημαίνουν."

"Έχε εμπιστοσύνη στη ζωή,

ξέρει τι κάνει. Ξέρει τι φέρνει,

τι παίρνει πίσω.

Βρες μόνο τι θέλει να σου πει 

με τις πράξεις της.

Μη μετανιώσεις για τίποτα. Ποτέ.

Μόνο για την αδράνεια."

"Ίσως τα -όχι- μας 

μας έκαναν αυτό που είμαστε,

όχι τα -ναι- μας. 

Ίσως.."

"Κι όμως τον έρωτα που ήθελες

τον είχα να στον δώσω.

τον έρωτα που ήθελα - τα μάτια σου με το 'παν

τα κουρασμένα και ύποπτα -

είχες να με τον δώσεις.

Τα σώματά μας αισθάνθηκαν και γυρεύονταν.

το αίμα και το δέρμα μας ένιωσαν.

Αλλά κρυφθήκαμε κι οι δυο μας 

τρομαγμένοι."

"Τι συμφορά να είσαι καμωμένος 

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται

να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες

και μικροπρέπειες κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις 

(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις)

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα 

και πηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη.."

Τάσος Λειβαδίτης (20/4/1922 - 30/10/1988)

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι

για την ειρήνη και για το δίκιο."

"Γιατι απλά κάποιοι άνθρωποι, 

είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί

που αξίζει να ζεις

μόνο και μόνο 

για να τους συναντήσεις."

"Ποτέ δε φανταζόμουν

ότι τόσες πολλές μέρες

κάνουν μια τόσο λίγη ζωή."

"Κλαίει σιγανά

γιατι κατάλαβε άξαφνα

πώς γυρισμός δεν υπάρχει."

"Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν,

σαν τα τραγούδια και τις γιορτές,

και τότε θα φανεί

αυτό το ανύπαρχτο πρόσωπο

που υπήρξαμε."

"Κι αγάπησα με πάθος καθετί

που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω."

"Και η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε,

όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση."

"Γιατι οι άνθρωποι - σύντροφε - ζουν

απ' τη στιγμή που βρίσκουν

μια θέση στη ζωή των άλλων.."

"Το ρόλο μας 

τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς

- την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή

που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.

Όλα όσα αρνηθήκαμε 

- αυτό είναι το πεπρωμένο μας."

" -Αύριο- λες,

και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή

παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ."

"Τίποτα. Κοιμήσου.

Εμείς τελειώσαμε.

Δεν έχει δάκρυα πια.

Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμα ελπίζουν."

"Και όταν δεν πεθαίνει

ο ένας για τον άλλον,

είμαστε ήδη νεκροί."

"Κι αν οι λέξεις, 

χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, 

θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά

που δεν θα τις ακούσεις.

Θα ξέρεις πως για 'μενα

ήσουν μια απλή γνωριμία

κι ας ήσουν για 'μενα η ζωή μου."

"Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε..

Μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα

που τις έθαψε σε λίγο ο ύπνος.

Ένας τυφλός εγωισμός

όταν χρειαζόταν λίγη κατανόηση και 

μια ηλίθια συγχώρεση 

όταν έπρεπε να τους πιάσεις από το λαιμό."

"Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία μας χρόνια..

από ένα τίποτα..

ένα αύριο που άργησε να 'ρθει

ή ένα λυκόφως.. που κράτησε πολύ."

"Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει."

"Όλα μπορούσανε να γίνουνε

στον κόσμο αγάπη μου,

τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,

έζησα όλη τη ζωή."

"..και ίσως όταν ξαναϊδωθούμε 

να μην ξέρει πια ο ένας τον άλλο,

έτσι που επιτέλους,

να μπορέσουμε να γνωριστούμε."

"Και κάθε βράδυ κοιμάσαι

μ' αυτό το θησαυρό:

την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα."

"Έρχονται κάποτε όλα μαζεμένα.

Πού να πας;

Πού να κρυφτείς;"

"Έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου."

"Κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο

κοιτάζω τώρα με αγωνία

να προχωρούν οι λεπτοδείκτες στα ρολόγια." 

"Ώσπου ξημέρωνε

κι ερχότανε ενας καινούργιος πόνος

να με σώσει απ' τον παλιό."

"Ονειρεύτηκα τόσα πολλά..

αλλά τι σημασία έχει.

Συλλογιζόμουν λοιπόν ένα σωρό πράγματα

ώσπου έφτιαξα μια ολόκληρη ζωή έξω απ' τον κόσμο."

"Υπάρχουν πράγματα που τα περιμένεις χρόνια

κι άλλα που συμβαίνουν μέσα σε μια στιγμή,

καθορίζοντας για πάντα τη ζωή σου."

"Μόνο αυτοί που προσπάθησαν πολύ

έχουν δικαίωμα στο παράπονο."

" Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε

θ' αγοράσουμε τότε κι εμείς 

ένα δικό μας γραμμόφωνο

και θα το βάζουμε να παίζει όλη την ώρα.

Ναι, αγάπη μου, θα κάτσουμε κιόλας

στο παράθυρο κοντά - κοντά.

 Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα

Και τότε 

όλα τα βράδια 

κι όλα τ' άστρα 

κι όλα τα τραγούδια 

θα 'ναι δικά μας."

Κική Δημουλά (6/6/1931 - 22/2/2020)

"Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός: 

οι φόβοι

οι φόβοι 

για όλα από 'δω και πέρα."

"Διαλέγεις και μετά

πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο

που έχει η εκλογή σου.

Ενώ εκείνο το -έτυχε- τι πούπουλο.

Στην αρχή."

"Φυσικά και ονειρεύομαι,

Ζει κανείς μόνο μ' ένα ξερό μισθό;"

"- Κυνηγέ, 

υποπτεύομαι γιατι σκοτώνεις τα πουλιά.

Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.."

"Λάθος πίκρα σκότωσες.

Αυτή που σε φαρμάκωνε ζει."

"Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια."

"Είναι παλιά προτίμηση το ψεύτικο.

Περίτεχνο αντίγραφο αυθεντικής πραγματικότητας.

Τέλεια επεξεργασμένο από τη μεγάλη ζήτηση."

"Έτσι πρέπει να ράβονται οι σχέσεις κι οι εξαρτήσεις,

με αραιές χαλαρές βελονιές, 

για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.."

"Είμαι λίγο θυμωμένη

όπως αντιλαμβάνεσαι.

Μ' εμένα.

Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.

Να μην απορώ με τίποτα."

"Κι ονόμασα τα μάτια σου

- καθημερινά απογεύματα-

κι όλον εσένα Κυριακή 

που είναι πάντα δύσκολη."

"Καληνύχτα.

Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.

Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.

Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.

Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι 

στο πάνω ράφι που δεν φτάνω."

"Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς,

μα δε σκοτώνω άστρα."

"Χρειάζεται να σου περισσεύει για ν' αγαπάς."

"Αν μετρήσετε με πόσους συμβιβασμούς συζούμε,

θα καταλάβετε ότι η επιβίωση

είναι μια σπουδαία ηθοποιός,

με ιδιαίτερη ευχέρεια

να υποδύεται την αντοχή."

Αργύρης Χιόνης (22/4/1943 - 25/12/2011)

"Η τριβή

Η τριβή του βότσαλου στην όχθη

Η τριβή του ήλιου στην κόψη του βουνού

Η τριβή της καρδιάς στην άγρια επιφάνεια του καιρού

Η τριβή της στιγμής πάνω στην αιωνιότητα

Η τριβή του έρωτα πάνω σε νοικοκυρεμένα κρεβάτια

Η τριβή της συνύπαρξης

Η συντριβή."

"Είμαστε σαν το γρασίδι των δημόσιων κήπων.

Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα τη σκέψη.

Χάριν συμμετρίας."

"Ανάμεσα στα δάχτυλά μου

και στη σάρκα σου,

όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ

τρυπώνει ο χρόνος."

"Σκότωσε όλα τα περιστέρια

κι έφτιαξε ένα μεγάλο πουπουλένιο μαξιλάρι.

Ύστερα, έπεσε να κοιμηθεί εν ειρήνη."

" Οι άνθρωποι το πιο συχνά 

δεν ξέρουν τι να κάνουν τα χέρια τους

Τα δίνουν  - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους 

Τ' αφήνουνε να κρέμονται 

σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους 

και τα ξεχνούνε.

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα."

Μενέλαος Λουντέμης (14/1/1912 - 22/1/1977)

"Από τη στιγμή που αγαπηθήκαμε

δεν είχαμε ανάγκη κανέναν.

Δύο μπορούν να κάνουν τον κόσμο ολόκληρο,

αφού ο κόσμος από δύο έγινε."

"Έλα.

Ο,τι κι αν είναι,

θα τελειώσει γρήγορα.

Μάζεψε την ψυχή σου και ορμά."

"Κι εσύ φημισμένε, εσύ δοξασμένε, εσύ δυνατέ..

Ένα μόνο ξέρε:

Πως όσο ψηλά κι αν ανέβεις, 

ποτέ δε θα φτάσεις το μπόι των χαμηλών 

που θυσιάστηκαν για ψηλά πράγματα."

" Να κοιτάς τον αντικρυνό σου,

και να του λες αυτά που θέλεις,

και όχι αυτά που πρέπει,

είναι κιόλας μια νίκη,

μια λύτρωση."

"Αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ.

Το τι κάνει ο άλλος είναι 

δική του δουλειά."

"Και περπατούσα τις μέρες μου,

με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.

Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.

Με τα ποιήματα μου καθαρογραμμένα..

Γιατι έτσι τα 'βλεπα.

Έτσι νόμιζα."

"'Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι,

γιατι ουρλιάζανε άνθρωποι."

"Ήρθε.

Και φώτισε την καταπακτή μου.

Και έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.

Ένα μόνο ξέρω, πώς έχασα τη γη."

"Υπομονή. Δεν τελείωσαν όλα.

Σ' αυτή τη ζωή δεν τελειώνουν όλα 

ούτε σε μια μέρα 

ούτε σε μια ζωή.

Στην άκρη της νύχτας

-για σε το λέω απελπισμένε-

στην άκρη της νύχτας

πάνω σε κάποιο κλαρί

κρέμεται μια ελπίδα."

"Γιατι 'κείνο που μας πονά πιο πολύ,

δεν είναι οι καινούργιες πληγές, αλλά

οι παλιές που ξαναματώνουν."

"Στα πιο βασικά σταυροδρόμια της ζωής μας 

δεν υπάρχει σήμανση."

"Το ίδιο λάθος δε γίνεται δύο φορές.

Τη δεύτερη φορά δεν είναι λάθος,

είναι επιλογή."

"Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε

ή όταν τη χάνουμε.

Όταν την έχουμε, μας ξεφεύγει.

Χάνουμε την αίσθησή της.

Και την ξαναποκτούμε μόνο όταν τη χάσουμε.

Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες.

Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.

Καν' την τραγούδια, ξενύχτια.

Καν' την βιβλία, αταξίες.

Μόνο μην τη μοιρολογάς.

Είναι σαν να τη βρίζεις. 

Σαν να της κλείνεις 

το δρόμο να ξανάρθει.

[...]

Η αγάπη είναι το φαρμάκι 

και το νέκταρ της ζωής μας.

Αν θέλεις να πιεις, 

θα τα πιεις και τα δύο μαζί.

Ένα - ένα δε σ' τα δίνουν."

Ντίνος Χριστιανόπουλος (20/3/1931 - 11/8/2020)

"Η νύχτα είναι παγερή

και μ' έχεις στήσει

με γέλασες

με γέρασες."

"Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, 

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;"

"Σαν τον καφέ είναι ο έρωτας

άλλοι τον προτιμούν βαρύγλυκο

άλλοι τον θέλουν με ολίγη

οι πιο πολλοί τον πίνουν μέτριο

κι όλοι το ίδιο τον πληρώνουν."

"Σε πήρα να μ' επισκευάσεις 

κι εσύ με ξεχαρβάλωσες."

"Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,

καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,

τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα

κι αρχίζω να βολεύομαι

μες στην κρυφή χαρά μου,

νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει."

Χρίστος Λάσκαρης (1931 - 11/6/2008)

"Ούτε ευτυχισμένος

ούτε δυστυχισμένος

απλώς,

μια επιφάνεια,

που πάνω της 

κάνει τσουλήθρα ο χρόνος."

" Στην πρώτη επαφή που είχαμε,

μιλήσαμε όπως δύο ξένοι 

για πράγματα διάφορα σχεδόν.

Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο,

με κάποια στη φωνή μας διαφορά, ένα χρωμάτισμα.

Ώσπου στην Τρίτη, τα λόγια μας 

ακολουθούσαν παύσεις - 

εκείνες οι γλυκές σιωπές του έρωτα."

"Εκτός από τον φυσικό,

υπάρχει και ο άλλος θάνατος: 

αυτός, της Κυριακής."

"Μέρες πάνω στις μέρες,

κι από κάτω να στενάζει

πλακωμένη μια ζωή."

Νίκος Καββαδίας ( 11/1/1910 - 10/2/1975)

"Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου 

και πέρνα."

"Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό

στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου 

σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,

που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν."

"Απάνω στο γιατάκι σου 

φίδι νωθρό κοιμάται.

Εχτός από τη μάνα σου 

κανείς δε σε θυμάται

σε τούτο το τρομαχτικό 

ταξίδι του χαμού."

"Φωτιές ανάβουνε στην άμμο Ιθαγενείς

κι αχός μας φτάνει καθώς 

παίζουν τα όργανά τους.

Της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους

στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς."

"Στα νύχια μπαίνει το κατράμι 

και τ' ανάβει,

χρόνια στα ρούχα 

το ψαρόλαδο μυρίζει,

κι ο λόγος της μέσ' το μυαλό σου να σφυρίζει,

- ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;"

"Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα θυμάμαι.."

"Έπεσε το πούσι αποβραδίς

το καραβοφάναρο χαμένο

κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω 

μες την τιμονιέρα να με δεις.

[...]

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.

Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες.

Έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί

χίλια μίλια περ' απ'τις Εβρίδες."

"Να ξυπνάς και να βρίσκεσαι

σ' έναν τόπο για πρώτη φορά.

Τρίβεις τα μάτια,

κόκκινα και κουρασμένα.

Βλέπεις θαμπά.

Άνθρωποι που δεν τους φαντάστηκες. Τους αγαπάς.

Νταραβερίζεσαι και γίνεσαι μάτσο με δαύτους. Φεύγεις.

Τους θυμάσαι όταν μείνεις για λίγο στο σπίτι σου,

την ώρα που πέφτεις να κοιμηθείς. 

Η θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πως θα κινήσεις 

για καινούργιο ταξίδι.

Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία,

είναι να φουντάρεις στον τόπο σου

και να ζεις με τις αναμνήσεις."

Σοφία Τ.