Μια φορά θα στο πω και τέρμα!

Λοιπόν, μου τη δίνει η μιζέρια μου. Αυτή η γκρίνια μου. Μου τη δίνει που εξαρτώμαι από το κινητό μου. Έχω γίνει γλυκανάλατη και σκέφτομαι ηλιοβασιλέματα και ρομαντζάδες. Μου τη δίνει όταν δεν θέλω την ελευθερία μου. 

Εγώ ήθελα πάντα να φεύγω, να πετάω μακριά, να ταξιδεύω, να ονειρεύομαι. Είμαι φύση και θέση αισιόδοξη. Όταν γελάω το κάνω με την καρδιά μου. Πετάω σε ροζ σύννεφα και δεν κατεβαίνω από κει πάνω για κανέναν λόγο. Κι αν κανείς με σπρώξει ή με ταρακουνήσει και γλιστρήσω, ανεβαίνω ξανά! Δεν γεννήθηκα για να βαδίζω στη γη εγώ! Τ' ακούς;

Λοιπόν, μια φορά θα το πω και σταματάω... Τέρμα και οι γλυκανάλατες σκέψεις τέρμα και η μοιρολατρία! Τέρμα και τα αν και τα πώς και τα γιατί! Τέρμα το βάδισμα!
Μια φορά θα στο πω και ύστερα θα κάνω σαν μην είπα τίποτα. Ανηφορίζω ξανά στην αισιοδοξία μου και το ροζ μου σύννεφο! Θα προγραμματίζω το μέλλον μου και την εφαρμογή των ονείρων μου! 

Αλλά πριν συνεχίσω από κει που είχα σταματήσει, να ξέρεις... 
Ζηλεύω αυτούς που σε βλέπουν κάθε μέρα! Ζηλεύω τους δρόμους που περπατάς, τα ρούχα που φοράς... Ζηλεύω ό,τι και όποιον βρίσκεται εκούσια ή ακούσια κοντά σου! Και θα 'θελα να 'μουν πουλί να πετάω όποτε μου καπνίσει από πάνω σου! Ζηλεύω όποιον του χαμογελάς και όποιον του κρατάς μούτρα! 

Πού θα μου πας όμως; Θα σε πιάσω...! Θα στήσω το ροζ μου σύννεφο γύρω τριγύρω σου... Και τότε δεν θα ζηλεύω τίποτα και κανέναν! Τ' ακούς; Θα σε πιάσω...! 

Δ.