Με μια βαλίτσα στο χέρι και ένα ‘αντίο’ στα χείλη..

  Ξαφνικά ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι μεγάλωσες, έχεις άλλες ανάγκες και υποχρεώσεις. Οφείλεις να κινήσε και λίγο πιο.. ρομποτικά, μπαίνεις στο παιχνίδι της δουλειάς και της επιβίωσης. Είσαι από τους τυχερούς και ασκείς το επάγγελμα που σπούδασες; Μια χαρά, αλλά δεν υπάρχει χώρος για περαιτέρω σκέψεις και αναλύσεις, μη σου πω ότι δεν έχεις καν το δικαίωμα να παραπονεθείς για τυχόν ‘‘στραβά’’ που κουβαλάει αυτό το επάγγελμα, όπως συμβαίνει με κάθε πράγμα σε αυτή τη ζωή. Η απάντηση που θα πάρεις θα είναι η εξής.. "αφού έχεις δουλειά μη μιλάς καθόλου.." και πιθανόν να έχουν και δίκιο για τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας στο κομμάτι της εύρεσης εργασίας.

  Έλα μου ντε, που το επάγγελμά σου σου δίνει τη δυνατότητα να δουλεύεις αλλά ταυτόχρονα κάθε εννιά μήνες σε υποχρεώνει να αλλάζεις περιοχή, καθημερινότητα, συναναστροφές, σπίτι. Το αντάλλαγμα δηλαδή είναι η σχεδόν απόλυτη αστάθεια. Όλη σου η ζωή είναι μέσα σε δέκα κούτες, δεν έχεις τίποτα σταθερό παρά μόνο τη δουλειά σε ένα διαφορετικό κάθε χρόνο περιτύλιγμα. Όλη σου η ζωή γίνεται ένα αντίο, σπίτια που τα σουλουπώνεις για να τα φέρεις στα μέτρα σου και πάνω που τα συνηθίζεις μαζεύεις και πάλι την πραμάτια σου για να φύγεις. Κλείνοντας μέσα στις κούτες και τις εικόνες , αναμνήσεις και στιγμές που πέρασες εκεί μέσα με ό,τι συναίσθημα αυτές κουβαλούσαν. Μαζεύοντας τα πράγματά σου και φέρνοντάς το στην αρχική του μορφή, όπως το συνάντησες, ξαφνικά σου μοιάζει γυμνό κι εσύ ακόμα πιο άδειος. Παρέες που μοιράζεσαι μαζί τους μια καθημερινότητα εννέα μηνών, παίρνετε και δίνετε κομμάτια από τον εαυτό σας έχουν ημερομηνία λήξης. Μια μέρα με ένα χαρτί που λήγει βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τα ίδια απαίσια συναισθήματα αποχωρισμού όλων αυτών που γέμιζαν την καθημερινότητά σου.. Συνειδητοποιείς ότι έχεις.. ημερομηνία παραγωγής και λήξης κάθε χρόνο. Ανακυκλώνεσαι γύρω από τα ίδια συναισθήματα. "Δεν έχεις όμως δικαίωμα να στεναχωρηθείς και να παραπονεθείς", η απάντηση από την απέναντι πλευρά θα είναι σχεδόν πάντα η ίδια .. ''Αφού έχεις δουλειά μη μιλάς καθόλου..'' Κι αναρωτιέσαι, τι γίνεται ρε παιδιά; Μήπως λειτουργώ με διακόπτη on/off; Ο κόσμος των ενηλίκων είναι λιγάκι πιο σκληρός λένε, πρέπει να κυνηγάς το χρήμα, καθώς για να θεωρήσαι ανεξάρτητος και για να μπορείς να επιβιώσεις στηριζόμενος στα δικά σου πόδια κρίνεται αναγκαία προϋπόθεση η δουλειά και οι απολαβές της. Το συναίσθημα υποχρεώνεται να περάσει σε δεύτερη μοίρα λένε..

  Μαζεύεις και πάλι την ζωή σου στις δέκα σου κούτες, κλείνεις την πόρτα για τελευταία φορά και περιμένεις μέχρι να ανοίξεις την επόμενη με ό,τι αυτή θα σου φέρει, φέρνοντας γύρα όλη την Ελλάδα.. 

(Αφιερωμένο σε όλα αυτά τα άτομα που μέχρι τώρα συνάντησα με αφορμή τη δουλειά μου, μοιράστηκα μαζί τους την καθημερινότητά μου κάθε φορά, έδωσα και πήρα από αυτούς, με βοήθησαν και τους βοήθησα, μοιραστήκαμε κοινές σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα. Μπορεί να μπήκαν τυχαία στη ζωή μου αλλά μετά από επιλογή συνεχίζουν να υπάρχουν σε αυτή, άλλα πιο κοντά μου και άλλα έστω και μέσα από τις γραμμές του τηλεφώνου μία στο τόσο..) - Καλή μας συνέχεια παιδιά!                                                                                                                                                                

Σοφία Τ.