"Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι"...

Όλη μας η ζωή ένα σύνολο από παρενθέσεις... Σήμερα ανοίγει μια νέα, χθες έκλεισε μια παλιά... Κόσμος μπαινοβγαίνει και αρχίζεις να ανοίγεσαι... Και πάνω που έχεις δεθεί η παρένθεση πρέπει να κλείσει...

Ένα συνεχές ο δρόμος μας, με στάσεις και διασταυρώσεις. Ταξιδιώτες σε διαφορετικά τρένα που κατεβήκαμε στον ίδιο τον σταθμό για λίγο. Μέχρι να ξεκινήσει ξανά το τρένο μας και να αποχαιρετιστούμε. Και δεν μπορείς έτσι απλά να μείνεις πίσω. Δεν μπορείς να συγχρονίσεις την πορεία όλων των τρένων, δεν έχουν όλα τον ίδιο προορισμό, ούτε την ίδια διάρκεια στις στάσεις. Και δεν ξέρω αν επιλέξαμε καλά καλά το τρένο στο οποίο θα μπούμε ή αν μας παρέσυρε κατά κάποιον τρόπο μαζί του. Δεν ξέρω καν πού πάει ο καθένας μας και ποιο θα είναι το τέρμα του. Ούτε αν αξίζει το ταξίδι καλά καλά...

Ξέρω όμως πως δεν μπορώ να το σταματήσω και σε λίγο θα αφήσω άλλη μια στάση πίσω μου. Μαζί με τους επιβάτες που συνάντησα εκεί. Άλλη μια παρένθεση θα κλείσει και θα μείνουν οι αναμνήσεις, για να μην νομίζω ότι είδα ένα όνειρο και ξύπνησα. Και το μόνο που θα εύχομαι είναι τα τρένα μας να έχουν κοινή και την επόμενη στάση...

Εις το επανιδείν...

Δ.