Μοναχικες βουτιές στη θάλασσα της συνείδησης

Γράφονται κείμενα, στίχοι, τραγούδια και ποιήματα για τις σχέσεις των ανθρώπων. Ύμνοι στον έρωτα και στις φιλίες. Και πράγματι, οι φίλοι μας είναι το χρώμα της ζωής μας και οι σχέσεις μας το άρωμα, αισθησιακό και λουλουδένιο, μεθυστικό...

Μα δεν είμαστε πάντα με τους ανθρώπους που δίνουν χρώμα και άρωμα στη ζωή μας. Υπάρχουν στιγμές που είμαστε μόνοι. Μόνοι στη στιγμή, μόνοι στην καθημερινότητα, μόνοι στα προβλήματα, μόνοι και σε κάποια επιτυχία.

Και γενικά τείνω να πιστεύω πως κατά βάση μόνοι είμαστε, μοναχικοί ταξιδιώτες με εισιτήριο δίχως επιστροφή. Μόνοι στις αποφάσεις μας, μόνοι στις αντιφάσεις μας, μόνοι στις διαδρομές μας. Συναντάμε ταξιδιώτες και τους κάνουμε συνταξιδιώτες, για να αντέξουμε τη διαδρομή. Για να πάρουμε δεύτερη γνώμη στη διασταύρωση. Για να θαυμάσουμε τη θέα. Και για να κρύψουμε το φόβο μας στο αδιέξοδο.

Είναι πιο υποφερτό το ταξίδι με παρέα. Η θάλασσα είτε λάδι είτε ανταριασμένη, γίνεται αφορμή για παιχνίδι. Αλλά αν μάθεις να βουτάς όταν είσαι μόνος, ακόμα και με κύμα, πόσα κοράλλια θα έχεις να δείξεις στους συνταξιδιώτες σου; Πόσο χρώμα και άρωμα θα έχεις να δώσεις;

Οι φίλοι είναι το χρώμα και οι έρωτες το άρωμα της ζωής σου. Και η μοναχικότητα ο καμβάς σου. Το υλικό του καμβά σου θα ενισχύσει ή θα ελαττώσει την ένταση των χρωμάτων που θα πέσουν πάνω, θα απορροφήσει ή όχι τα αρώματα... Ο καμβάς είναι δική σου υπόθεση. Φρόντισέ τον για να εξελιχθεί σε έργο τέχνης! 

Δ.