Τρέχει τρέχει τρέχει ο καιρός...

Για άλλη μια φορά έχω φτάσει στο σημείο που θέλω να πατήσω pause. Ή slow motion. Είμαι ακριβώς στη φάση την γνωστή: με το κινητό στο χέρι, ανοιγμένο το φάκελο των φωτογραφιών και κάνω repeat τη χρονιά που πέρασε. Ανοίγω και το προφίλ στο fb και ξαναθυμάμαι posts και check in που συνέβησαν. Κάποιες στιγμές μπαίνω και στα προφίλ των φίλων, να ξαναζήσω τις στιγμές αυτές από την δική τους σκοπιά.

Για άλλη μια φορά σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός όταν δεν θέλεις να περάσει. Και ειδικά φέτος τερμάτισε το όριο ταχύτητας. Έχει χτυπήσει νέο ρεκόρ. 

Δεν λέω, καλοκαίρι έρχεται, με τους ανθρώπους που έχω αφήσει πίσω μου. Και σκοπεύω να είναι γεμάτο και ευχάριστο. Θα επιστρέψω εκεί όπου ανήκω ξανά. Θα είμαι με άτομα που μου έλειψαν όλον αυτόν τον καιρό. Και αυτό με χαροποιεί, ανυπομονώ και προσμονώ τις νέες στιγμές που θα έρθουν.

Αλλά έχω ένα κουσούρι. Όπου πάω δένομαι κι ας μην "ανήκω". Μένει κάτι δικό μου πίσω κι ας μην θέλω να το αφήσω. Είναι πρόβλημα να θες να είσαι κι εδώ κι εκεί κι αλλού συγχρόνως. Να μοιράζεσαι το χρόνο σου, τις στιγμές σου και τα συναισθήματά σου με όλους. Είναι πρόβλημα πάντα να φεύγεις, όταν έχεις το κακό συνήθειο να δένεσαι. Και είναι πρόβλημα όταν μετράς τον χρόνο που σου έμεινε και συγχρόνως χαίρεσαι και λυπάσαι! 

Γι' αυτό η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι στιγμές. Όταν τις έχεις να τις ζεις. Να είσαι εκεί 100%, γιατί κάποια στιγμή ίσως να μην είσαι, να μην μπορείς να είσαι. Να ζεις, να γελάς, να κλαις, να νιώθεις την κάθε στιγμή σου που περνάει. Είναι μοναδική και ανεκτίμητη. Και ένα είναι σίγουρο: ακόμα κι αν αύριο είσαι εδώ, αυτή η στιγμή θα έχει φύγει, μαζί με τον χρόνο που τρέχει σαν τρελός... Μην τον σπαταλάς. Νιώσε τον. Ζήσε τον.

Δ.