Τα δικά μου Χριστούγεννα!..

   Εικόνες των παιδικών μου ανέμελων χρόνων ξεπηδούν από το κουτί των αναμνήσεων του μυαλού μου κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Εικόνες που στο μυαλουδάκι μου φάνταζαν μαγικές και ξεχωριστές κι ας μην είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Τότε που συνήθως χιόνιζε και μάλιστα πολύ στο χωριό μου, αν δεν είχε χιόνι ξενερώναμε.. θέλαμε τις νιφάδες να πέφτουν όταν θα γυρίζουμε τα κάλαντα, να κρυώνουμε και να πέφτουμε τούμπες στις κατηφόρες. 
   Τα κάλαντα είχαν κάτι το μαγικό. Από τις τρεις τα χαράματα ήμασταν στο πόδι, οι μαμάδες μας μας έντυναν με ό,τι πιο χοντρό είχαμε σε ρούχο, ίσα που φαινόταν τα μάτια και η μύτη μας μόνο.. σαν κινούμενα βαρελάκια.. το ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα ήταν κανονισμένο από το βράδυ, κάποιος θα περνούσε από κάποιον και αφού συναντιόμασταν όλες και όλοι ξεκινούσε η ωραία βόλτα για να πούμε τα κάλαντα από σπίτι σε σπίτι.Το κρύο τσουχτερό, να παγώνουν τα δάχτυλά μας και τα πόδια μας αλλά εμείς εκεί, δεν υπήρχε περίπτωση να μην γυρίσουμε τα κάλαντα όσο κρύο και να είχε κι όσους καβγάδες και να στήναμε με τους γονείς μας για αυτό το θέμα. Χιόνι παντού τριγύρω, τα τζάκια των σπιτιών κάπνιζαν και τα φωτάκια των στολισμένων δέντρων, που αναβόσβηναν σαν τρελά μέσα στο σκοτάδι της νύχτας από τα παράθυρα ή τις μπαλκονόπορτες των σπιτιών, έκαναν ακόμη πιο μαγική εκείνη τη βραδιά. Κι ο μόνος ήχος που ακούγαμε ήταν αυτός από τα βήματά μας στο χιόνι και το "Καλήν ημέραν άρχοντες.." που ακούγονταν από μακριά, σε άλλους μαχαλάδες , από παρέες άλλων παιδιών. Οι νοικοκυρές στο πόδι από νωρίς, ξέροντας το έθιμο, έτοιμες χαμογελαστές και κουκουλωμένες με ρόμπες μας υποδέχονταν με κεράσματα και κατοστάρικα (δραχμές) στα χέρια. Κι εμείς μόλις άνοιγε η πόρτα ρίχναμε κλεφτές ματιές στο στολισμένο σπίτι. Η πόρτα έκλεινε, τα κεράσματα στην τσέπη και τα χρήματα στον κουμπαρά. Συνεχίζαμε στο διπλανό σπίτι και πάλι από την αρχή μέχρι το πρώτο φως της ημέρας να ανατείλει και να μας βρει καθισμένους στα σκαλιά της εκκλησίας του χωριού, κάπου κοντά στη μεγάλη φάτνη, να μετράμε τα χρήματα που είχαμε μαζέψει και τα χνώτα μας να κάνουν κύκλους στον παγωμένο αέρα καθώς μιλούσαμε και γελούσαμε. ‘Παρηγοριά’ στην παγωνιά, το ζεστό, φρέσκο ψωμάκι που είχαμε αγοράσει με τα χρήματά μας από το φούρνο του χωριού και μοσχοβολούσε η γειτονιά όταν περνούσες από εκεί. . Η μαγεία άρχιζε να χάνεται όσο ξημέρωνε όλο και πιο πολύ γιατι τη μαγεία την έκανε το σκοτάδι σε συνδυασμό με τα φωτάκια που αναβόσβηναν στα σπίτια. Είχαμε άλλη μία ευκαιρία να την ξαναζήσουμε σύντομα αυτή τη μαγεία, στα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. 
   Την ημέρα των Χριστουγέννων φορούσαμε τα καλά μας και πηγαίναμε οικογενειακώς στην εκκλησία, ακολουθούσε το καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο τραπέζι με παραδοσιακές λιχουδιές και γλυκά, κουραμπιέδες και μελομακάρονα!! Κι όλο και απογοητευόμασταν αν ο Άγιος Βασίλης δεν ερχότανε τα Χριστούγεννα αλλά επέλεγε την Πρωτοχρονιά για να έρθει. Η αγωνία για τα δώρα παρατείνονταν! Πόσες φορές δεν ξυπνούσαμε μέσα στη νύχτα σέρνοντας την κουβέρτα στο διάβα μας και κοιτούσαμε κάτω από το στολισμένο δέντρο για να δούμε αν ο Άγιος Βασίλης είχε περάσει κι από εμάς ή ελπίζαμε ότι θα τον πιάσουμε επαφτοφόρο να αφήνει τα δώρα. Και το φως από τα φωτάκια του δέντρου να ''σπάει'' τη μονοτονία  της νύχτας.. 

"Ακόμα δεν ήρθε ο Άγιος Βασίλης, πότε θα έρθει επιτέλους;"

                                                                                                                      Σοφία Τ.